Hoi, ik ben Viktoria...

Mijn verhaal

Van jongs af aan was ik heel onzeker. Onterecht, want ik was in veel dingen goed. Het kostte me meestal weinig moeite om te leren en goede cijfers te halen. En toch kon ik er nooit echt van genieten. Voor mij was het gewoon. Want wat ik kon, kon iedereen – dacht ik.

Op mijn 14e kwam ik naar Nederland. De taalbarrière en de uitdagingen van het leven in een onbekend land versterkten mijn onzekerheden. Ik voelde me anders dan de rest. Om mezelf te bewijzen, ging ik heel hard mijn best doen. Stelde extreem hoge verwachtingen aan mezelf.

Als ik ergens niet meteen goed in was, voelde dat voor mij als falen. Ik zag het als een bevestiging: Zie je wel? Ik ben niet goed genoeg.

Ik was een control freak en een perfectionist. Alles moest op mijn manier. Ik moest alles alleen kunnen en vroeg nooit om hulp.

Ook was ik een uitsteller. Bijvoorbeeld met verslagen voor mij studie. Voordat ik mocht beginnen van mezelf, móest eerst mijn hele appartement schoon en opgeruimd zijn. Vervolgens raakte ik in een hyperfocus en werkte ik 3 dagen aan één stuk door zonder te slapen en haalde net de deadline. Maar voordat ik op 'verzenden' klikte, had ik alweer hartkloppingen en moest ik mijn verslag voor de 184e keer controleren op fouten. 

Mijn lichaam gaf allerlei stress-signalen (waar ik toen nog geen verstand van had) maar ik ging alsmaar door en op mijn 25e raakte ik opgebrand en depressief wat overging in dysthymie (een langdurige milde depressie). Het kostte me ruim 2 jaar om hier uit te komen.

Tegen de tijd dat ik in 2014 vol passie mijn eigen praktijk startte, had ik al heel veel aan mezelf gewerkt. Ondanks de vele opleidingen, cursussen, therapieën, meditaties en mindset technieken bleef ik last houden van chronische pijn in mijn lijf, negatieve overtuigingen over mezelf en allerlei emoties.

In was altijd goed in mijn werk, maar bleef tóch twijfelen aan mijn kwaliteiten. Ik voelde me nep. Een bedrieger. Hoe kan ik nou anderen helpen, als ik zelf nog last heb van allerlei klachten? Ik vond dat ik volmaakt moest zijn. Het was doodvermoeiend.

Thuis als het masker afging, was ik een ander mens. Overprikkeld en geïrriteerd zonder een duidelijke reden. Om de kleinste dingen kon ik ontploffen of compleet overweldigd van raken. Dit werd met de jaren erger. Alles was teveel.

Ik gaf de schuld aan hormonen en stress, maar er was veel meer aan de hand. De onverwerkte stukken uit mijn verleden schreeuwden om aandacht. Dingen waardoor ik ben gaan geloven dat ik alleen goed genoeg was als ik heel hard mijn best deed en iedereen naar de zin maakte… ook als het ten koste ging van mezelf.

Het keerpunt

De kern van het probleem moest worden aangepakt > ontwikkelingstrauma's uit mijn kindertijd.

Ik wist dat voor de zoveelste keer mijn verhaal vertellen bij een therapeut of nog meer lezen en leren over de 'waarom' mij niet verder zou  helpen. Been there, done that. Ik wist dat ik de oplossing dieper moest zoeken.

Zo heb ik kennis gemaakt met onder andere Hypnotherapie, Ademwerk en Lichaamsgerichte trauma therapie.

Nog steeds sta ik er versteld van hoeveel pijn, verdriet en boosheid ik door de jaren heen heb weggeslikt. Ik heb geleerd om mijn emoties te onderdrukken, waardoor het maar bleef opstapelen in mijn lijf.

Ik wist niet wat me overkwam toe ik die emoties eindelijk durfde toe te laten, te doorvoelen en te uiten. Ik voelde me onmiddellijk kilo’s lichter. Opener. Opgelucht. En meer:

• De irritatie die op de achtergrond altijd aanwezig was, is weg. Mijn lontje is meters gegroeid. 
• Het is opvallend rustig in mijn hoofd. Die kritische stem die mij eerder genadeloos afzeikte, is zo goed als stil. Ze is er soms wel, maar doordat ik er bewust van ben, kan ik ervoor kiezen om me er niet door te laten leiden.
• Ik durf veel meer mezelf te zijn en fouten te maken. Ik accepteer mezelf inclusief mijn imperfecties.
• De harde muur om me heen wordt steeds zachter. Ik durf mijn emoties te laten zien en vraag vaker om hulp.
• Mijn intuïtie is terug. Ik voel veel beter waar ik in het leven naar toe wil en durf op mijn gevoel af te gaan zonder bevestiging van iemand anders.
• Dat geldt ook voor mijn grenzen. Zonder schuldgevoel, kies ik voor mezelf.
• Ik voel me zekerder, kalmer en zit zo veel lekkerder in mijn vel.

Mijn visie

Vastzitten in de overleefstand en daar uitgeput raken is een logisch gevolg, als je jarenlang in je hoofd leeft, je emoties onderdrukt en niet jezelf durft te zijn.

Je komt niet uit overlevingsmodus door er meer over te lezen, te leren of te praten. Ook niet door positiever te denken. Je kunt het ook niet 'wegmediteren'.

De wortel van het probleem is namelijk een diep en vaak onbewust gevoel van onveiligheid in je zenuwstelsel, je onderbewuste brein en je celherinneringen.

Daar zitten al je verstopte emoties, ervaringen, overtuigingen en (micro) trauma’s die jou hebben gevormd tot wie je vandaag bent en hoe je in de wereld staat. En ze zullen jou in de overleefstand houden met alle gevolgen van dien, totdat jij zover bent om ze aan te kijken.

Ik geloof niet in symptoombestrijding, pleisters plakken en quick fixes. Ik ga liever voor blijvende resultaten. Hiervoor moet iemand bereid zijn om de diepte in te gaan. Dit is vaak geen pretty picture (en dat hoeft ook niet), maar wel ontzettend de moeite waard.

Be warned!

Het leven is te kort om om dingen heen te draaien. So I go straight to the point.

Ik word super blij van levensveranderende transformaties en doe dan ook veel voor mijn cliënten, maar verwacht ook het één en ander terug.

Ik ben allergisch voor excuses en mensen in de slachtofferrol. Daarom werk ik alleen maar met vrouwen die tot op het bot gemotiveerd zijn en hun verantwoordelijkheid nemen voor hun eigen proces.