Je wordt moe wakker en staat onmiddellijk'aan’ alleen al door de gedachte watje nog allemaal móet van jezelf. Je voelt je al overweldigd nog voordat je uit bed stapt.
De hele dag ben je opgejaagd en gespannen. Geen wonder met al die ballen die je in de lucht houdt. Je voelt feilloos aan wat iedereen nodig heeft en kan het niet laten om het ze dan ook naar de zin te maken. Je doet waar je inmiddels zo goed in bent. Jezelf wegcijferen en aanpassen.
Om conflicten tevermijden, geef je nooit weerwoord. Het liefstdoe je ook alles zelf om anderen niet tot last te zijn. Toch vraag je je af of je het wel goed hebt gedaan, wat anderen van je denken en of je op de juiste manier hebt gereageerd. Je voelt je nooit goed genoeg.
Kritiek komt extra hard bij je binnen. Ook als het opbouwend is. Het voelt meteen als een afwijzing en je kunt hier nog dagen over malen. Door deze diepe onzekerheid heb je een onverzadigbare behoefte om te presteren en om jezelf te bewijzen.
Je leeft achter een masker van perfectie en legt de lat onbereikbaar hoog voor jezelf. Die kritische stemin je hoofd draait overuren: ‘Wat als ze er achter komen dat je niet zo goed bent als ze denken’. Je bent bang om door de mand te vallen.
Je vraagt al jarenteveel van jezelf, waardoor je iedere dag bekaf en overprikkeld afsluit. Tot nu toe kwam je hiermee weg, maar de laatste tijd merk je dat alles veel meer moeite en energie kost. De spanning en stress nemen niet meer af, wat je ook probeert.
Hoe lang denk je dit nog vol te houden?
Deze zelfsabotage zal zijn tol eisen. Als je zo doorgaat, is het onvermijdelijk dat je op den duur overspannen of burn-out raakt (als je dat nog niet bent).
