Van jongs af aan was ik heel onzeker. Onterecht, want ik was in veel dingen goed. Het kostte me meestal weinig moeite om te leren en goede cijfers te halen. En toch kon ik er nooit echt van genieten. Voor mij was het gewoon. Want wat ik kon, kon iedereen – dacht ik.
Op mijn 14e kwam ik naar Nederland. De taalbarrière en de uitdagingen van het leven in een onbekend land versterkten mijn onzekerheden. Ik voelde me anders dan de rest. Om mezelf te bewijzen, ging ik heel hard mijn best doen. Stelde extreem hoge verwachtingen aan mezelf.
Als ik ergens niet meteen goed in was, voelde dat voor mij als falen. Ik zag het als een bevestiging: Zie je wel? Ik ben niet goed genoeg.
Ik was een control freak. Alles moest op mijn manier. Ik moest alles alleen kunnen en vroeg nooit om hulp.
Uit faalangst ging ik alles tot het laatste moment uitstellen. Bijv. verslagen voor mij studie. Voordat ik mocht beginnen van mezelf, móest eerst mijn hele appartement schoon en opgeruimd zijn. Vervolgens werkte ik 3 dagen aan één stuk door zonder te slapen en haalde net de deadline. Voordat ik op verzenden klikte, had ik alweer hartkloppingen en moest ik mijn verslag voor de 184e keer controleren op fouten.
Mijn lichaam gaf allerlei stress-signalen. Maar ik ging alsmaar door en op mijn 25e raakte ik opgebrand en chronisch depressief. Het kostte me ruim 2 jaar om hiervan te herstellen!
Tegen de tijd dat ik in 2014 vol passie mijn eigen praktijk startte, had ik al heel veel aan mezelf gewerkt. Ondanks de vele opleidingen, cursussen, therapieën, meditaties en mindset technieken bleef ik last houden van imposter gevoelens, negatieve overtuigingen over mezelf en allerlei emoties.
In was altijd goed in mijn werk, maar bleef tóch twijfelen aan mijn kwaliteiten. Ik voelde me nep. Een bedrieger. Hoe kan ik nou anderen helpen, als ik zelf nog last heb van allerlei klachten? Ik vond dat ik volmaakt moest zijn. Het was doodvermoeiend.
Thuis als het masker afging, was ik een ander mens. Overspannen en geïrriteerd zonder een duidelijke reden. Om de kleinste dingen kon ik ontploffen. Dit werd met de jaren erger. Alles was teveel.
Ik gaf de schuld aan hormonen en stress, maar er was veel meer aan de hand. De onverwerkte stukken uit mijn verleden schreeuwden om aandacht. Dingen waardoor ik ben gaan geloven dat ik alleen goed genoeg was als ik perfect was, overpresteerde en iedereen naar de zin maakte… ook als het ten koste ging van mezelf.
De kern van het probleem moest worden aangepakt > ontwikkelingstrauma's uit mijn kindertijd.
Ik wist dat ik hiervoor de diepte in moest. Zo heb ik kennis gemaakt met onder andere Hypnotherapie, Ademwerk en Lichaamsgerichte trauma therapie. (Zie bedrijfsprofiel voor mijn opleidingen.)
Nog steeds sta ik er versteld van hoeveel opgeslagen (oer)pijn en emotie er bij me loskwam. Ik voelde me onmiddellijk kilo’s lichter. Wat een opluchting!
Chronische stress, oververmoeidheid en overspannenheid is een logisch gevolg, als je jarenlang niet jezelf durft te zijn en jezelf saboteert.
Hardnekkige imposter gevoelens, een negatief zelfbeeld en zelfsabotage kun je niet op wilskracht oplossen vanuit je bewustzijn. De wortel van het probleem ligt namelijk in het onderbewuste brein en in het lichaamsgeheugen. Daar zitten alle angsten, ervaringen, overtuigingen en (micro) trauma’s verstopt die jou hebben gevormd tot wie je vandaag bent en hoe je in de wereld staat.
Ik geloof niet in symptoombestrijding, pleisters plakken en quick fixes. Ik ga liever voor blijvende resultaten. Hiervoor moet iemand bereid zijn om de diepte in te duiken. Dit is vaak geen pretty picture, maar wel de moeite waard.
Het leven is te kort om om dingen heen te draaien. So I go straight to the point.
Ik word super blij van levensveranderende transformaties en doe dan ook veel voor mijn cliënten, maar verwacht ook het één en ander terug.
Ik ben allergisch voor excuses en mensen in de slachtofferrol. Daarom werk ik alleen maar met vrouwen die tot op het bot gemotiveerd zijn en hun verantwoordelijkheid nemen voor hun eigen proces.
